پنومونی ( عفونت ریوی )

به التهاب بافت ریه که یک یا دو طرف قفسه سینه را درگیر می‌کند و معمولا در اثر عفونت ایجاد می‌شود پنومونی یا عفونت ریه گفته می‌شود. عفونت ریه ممکن است در اثر ارگانیسمهای مختلفی شامل ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و انگل‌ها ایجاد شود. علاوه بر عفونت‌ها، ممکن است در اثر استنشاق مواد شیمیایی مانند بخارهای سمی ‌نیز التهاب ریه ایجاد شود. در موارد نادری ممکن است التهاب ریه در اثر استشاق مواد حساسیت‌زا ایجاد شود. ممکن است مواجهه با موادی که در محیط کار یا محیطهای دیگر وجود دارند باعث ایجاد التهاب در بافت ریه شود. مثلا در برخی کشاورزان در اثر تنفس گرد و غبار غلات کپک زده ممکن است التهاب ریه روی دهد. عفونت ریه بیماری شایعی است و در سال یک درصد افراد بالغ را گرفتار می‌کند و هرساله برخی از این افراد می‌میرند. این بیماری به خصوص در افراد مسن و کودکان کم سن خطرناک است. علت ایجاد عفونت ریه در نیمی‌از موارد باکتریها هستند. در بیشتر موارد نوعی استرپتوکوک مسئول عفونت باکتریایی ریه است. عفونت ریه چگونه ایجاد می‌شود؟ در اثر تنفس میکرو ارگانیسمها ممکن است بیماری ایجاد شود. در موارد نادری ممکن است منبع عفونت ریه در نقطه‌ی دیگری از بدن باشد و از طریق جریان خون منجر به عفونت ریه‌ها شود. اگر به هر علتی مثلا در اثر استفراغ، بخشی از محتویات معده وارد ریه‌ها شود نیز موجب التهاب ریه‌ها می‌شود، چون ارگانیسمها از این طریق وارد ریه‌ها می‌شوند. علائم عفونت ریه کدامند؟ علائم عفونت باکتریایی به صورت ناگهانی شروع می‌شوند. علائم ناگهانی به صورت تب و لرز، درد قفسه سینه، و سرفه بروز می‌کنند. گاهی ممکن است فرد مبتلا بسیار بد حال باشد. سرفه در ابتدا ممکن است خشک باشد اما یک تا دو روز بعد سرفه همراه با خلط می‌شود. خلط معمولا زرد رنگ است و ممکن است رگه‌های خونی داشته باشد یا نارنجی رنگ باشد. تنفس بیمار سریع و سطحی می‌شود و ممکن است بیمار به نفس نفس زدن بیفتد. در موارد شدید اکسیژن رسانی مناسب کاهش می‌یابد و ممکن است علائم کمبود اکسیژن در فرد بروز کند. تنفس عمیق یا سرفه ممکن است منجر به ایجاد درد عمقی در قفسه سینه شود. این علامت ممکن است نشان دهنده ی گسترش عفونت به پرده پوشاننده ی ریه ها (پرده جنب) باشد. اگر مبتلا به سرما خوردگی شده باشید و مدت بیماری شما طولانی‌تر از حد معمول باشد و علائمی‌که گفته شد را داشته باشید ممکن است دچار عفونت ریوی شده باشید و باید به پزشک مراجعه کنید. چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به عفونت ریوی هستند؟ * کودکان خصوصا آنهایی که بیماری مزمن دارند. * افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن قلبی، ریوی، کبدی، کلیوی، آسم، دیابت . * افرادی که سیگار می‌کشند. * افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند مانند افراد مبتلا به ایدز. * افراد پیر و ضعیف * افرادی که طحال آنان به علتی با جراحی برداشته شده است. * افراد الکلی چگونه می‌توان از ابتلا به عفونت ریوی پیشگیری کرد؟ * سیگار کشیدن بافت ریه را تخریب می‌کند و ریه را نسبت به عفونتها آسیب‌پذیر می‌کند. * اگر سیگار می‌کشید بهتر است آن را کنار بگذارید. * برای باکتری پنوموکوک واکسنی تهیه شده که در برخی کشورها جزء واکسیناسیون کودکان است. *در کشور ما نیز چنین واکسنی وجود دارد ولی جزء برنامه‌ی واکسیناسیون کشوری نیست. برای دریافت آن میتوانید به پزشک مراجعه کنید. * اگر بالای 65 سال دارید، سیستم ایمنی شما ضعیف شده است یا به بیماری مزمنی مانند بیماری مزمن قلبی، ریوی، کلیوی، کبدی، آسم و یا دیابت دچار هستید باید واکسن پنوموکوک را دریافت کنید. همچنین باید به خوبی از خود مراقبت کنید و برای پیشگیری از ابتلا به پنومونی ویروسی خصوصاً اگر آنفولانزا اپیدمی‌شده است واکسن آنفولانزا بزنید. * اگر به هر علتی با جراحی طحال شما برداشته شده است دریافت واکسن پنوموکوک بسیار اهمیت دارد و باید در این مورد از پزشک خود اطلاعات لازم را بخواهید. * در صورت ابتلا به سرماخوردگی و سایر عفونتهای تنفسی باید نکات بهداشتی رعایت گردد تا از انتقال عوامل بیماریزا به افراد مستعد بیماری پیشگیری شود. عفونت ریوی چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشک با سوالاتی که از شما می‌پرسد و با معاینات و برخی اقدامات تشخیصی دیگر مانند رادیوگرافی بیماری را تشخیص می‌دهد. در مواردی ممکن است بیماری بسیار شدید باشد و نیاز به بستری در بیمارستان باشد. در موارد نادری ممکن است بیماری چیز دیگری باشد که علائمی‌شبیه به عفونت ریه را تقلید کند و به بررسی‌های بیشتر نیاز باشد. مثلا در موارد نادری ممکن است سرطان ریه با چنین علائمی‌ بروز کند. به همین دلیل خصوصاً اگر فاکتورهای خطری مانند مصرف سیگار داشته‌باشید بررسی‌های بیشتر مورد نیاز است. پس از درمان موفقیت‌آمیز عفونت ریوی ممکن است احساس خستگی، کوتاهی نفس و سرفه‌ی آزار‌‌دهنده و طولانی مدت را برای چند هفته داشته‌باشید که طبیعی است. عفونت ریوی چگونه درمان می‌شود؟ این بیماری در مواردی به صورت سرپایی قابل درمان است و در موارد دیگر به صورت بستری صورت می‌گیرد. درمان آنتی بیوتیکی، فیزیوتراپی قفسه سینه، و در مواردی اکسیژن استفاده می‌شوند. در صورتی که در 2- 3 ماه گذشته سفری به کشورهای دیگر داشته اید بسیار مهم است که فوراً این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. ممکن است نوع ارگانیسمی‌ که از مکانهای دیگر موجب بیماری شما شده به درمان متفاوتی نیاز داشته باشد. بسته به نوع و شدت بیماری ممکن است درمان خوراکی یا تزریقی استفاده شود.

روماتیسم مفصلی

روماتیسم مفصلی، بیماری به نسبت شایعی است که حدود یک درصد جامعه را گرفتار می سازد. این بیماری همان گونه که از نامش پیداست، در درجه اول مفاصل را مورد هجوم و تخریب قرار می دهد، ولی واقعیت این است که روماتیسم مفصلی، بیماری همه اعضای بدن است که علاوه بر مفاصل، اندام های مهمی چون ریه ها و قلب را نیز درگیر می سازد. این بیماری معمولا از ۳۰ سال به بعد سراغ آدم ها می آید و همانند بیشتر بیماری های روماتیسمی که به خاطر فعالیت زیاده از حد سیستم ایمنی ایجاد می شوند، خانم ها را چند برابر بیشتر درگیر می کند.

این که چرا یک فرد به این بیماری مبتلا می شود، مثل بسیاری از بیماری های دیگر هنوز معمایی حل نشده است. شاید عامل عفونی ناشناخته ای به بدن حمله می کند و سیستم ایمنی به آن پاسخ شدیدی می دهد که موجب آسیب به مفاصل و قسمت های دیگر بدن می شود.

این مهم ترین تئوری در مورد این بیماری است، اما هرچه باشد فردی که دچار روماتیسم مفصلی می شود، تا پایان عمر از آن رهایی ندارد و باید تحت مداوا باشد. قسمت خوب ماجرا این است که با داروهای موجود می توانیم تا حد زیادی این بیماری را کنترل و از خراب شدن و تغییر شکل مفاصل بدن جلوگیری کنیم. باید توجه کرد که شروع درمان در ابتدای شروع بیماری نقش مهمی در جلوگیری از پیشرفت آن دارد و نباید فقط به مسکن ها برای کاهش درد اکتفا کرد و از داروهای اصلی بیماری غافل شد.

علامت اصلی این بیماری، درد و ورم کردن مفاصل ریز بدن شامل مفاصل بین انگشتان دست و مفصل مچ دست است. متقارن بودن این درگیری، نکته مهم و تشخیصی این بیماری است؛ به این معنی که مثلا مچ هر دو دست همزمان ورم می کنند. باید بدانیم که درد در مفاصل بدن خیلی شایع است و لزوما به معنی روماتیسم نیست، ولی وقتی درد به همراه ورم، قرمزی باشد و بخصوص در دو طرف ایجاد شود، باید روماتیسم مفصلی را در نظر داشت.
خشکی صبحگاهی از علائم مهم این بیماری است. یعنی وقتی مفاصل بیمار ساعاتی را استراحت می کنند و بی حرکت می شوند به جای این که بهتر شوند، هنگام حرکت مجدد، خشک هستند و مدت زیادی طول می کشد تا به اصطلاح باز شوند.

مدتی بعد از شروع بیماری اگر درمان درستی در نظر گرفته نشود، التهاب باعث تخریب غضروف مفصلی شده و استخوان دو طرف مفصل ساییده می شود و تغییر شکل های نافرمی ایجاد می شود. بنابراین تشخیص بموقع بیماری و شروع درمان از مهم ترین اصول جلوگیری از تخریب مفصل است.

برای تشخیص روماتیسم مفصلی، آزمایش خون و عکسبرداری ها کمک کمی می کنند و مهم ترین وجوه تشخیص از سوی خود پزشک و با دقت در سیر بیماری و معاینه درست بیمار به دست می آید. بنابراین مراجعه به یک فوق تخصص روماتولوژی اگر در دسترس باشد یا متخصص داخلی حاذق راهگشاست.

از جمله داروهایی که با قیمت مناسب برای درمان این بیماری در دسترس است، داروی «متوترکسات» است که به صورت قرص بوده و هفته ای ۳ یا ۴ عدد مصرف می شوند. این دارو و داروهای مشابه اثر فوری روی درد و ورم مفاصل ندارند، ولی همان گونه که گفته شد، در درمان دراز مدت بیماری بسیار اهمیت دارند.

درمان فلج معده

دلایل,نشانه ها و درمان فلج معده چیست؟

فلج معده که نام علمی آن گاستروپارزی است، به معنی کند‌شدن حرکات معده است. این بیماری بسیار شایع و آزاردهنده است. معده، عضوی عضلانی است که با حرکات پی در پی، باعث مخلوط‌ شدن غذا با شیره‌های گوارشی و هضم غذا می‌شود و سپس غذا را به سوی روده می‌راند تا در آنجا عملیات جذب مواد غذایی شروع شود. اگرچه بیماری فلج معده باعث مرگ نمی‌شود و طول عمر را تغییر چندانی نمی‌دهد، ولی کیفیت زندگی کاهش قابل ملاحظه‌ای پیدا خواهد کرد. در این بیماری، غذا مدت خیلی طولانی در معده باقی می‌ماند و فرد، احساس سیری و پری معده می‌کند. در این بیماری، اعصاب معده به خوبی کار نمی‌کنند. در واقع عصب معده به نام عصب واگ که در حرکت غذا در مجرای گوارشی نقش دارد، آسیب می‌بیند و ماهیچه‌های معده و روده کوچک به طور طبیعی کار نمی‌کنند. لذا حرکت غذا در لوله گوارش کند می‌شود یا کاملا متوقف می‌گردد. نشانه‌های فلج معده -سوزش سردل -تهوع و استفراغ مواد غذایی هضم نشده -احساس سیری زودرس هنگام غذا خوردن -کاهش وزن -نفخ شکم -سطوح قند خون نامنظم -بی‌اشتهایی -احساس برگشت غذا از معده به مری -احساس انقباض و گرفتگی عضلات دیواره معده -فلج معده یا گاستروپارزی بیماری است که طی آن مدت زمان تخلیه معده به دلیل اختلال عملکرد اعصاب معده طولانی می شود. به دنبال تخلیه تاخیری معده، شخص دچار تهوع، استفراغ، سوزش سردل و درد می شود دلایل فلج معده این احساس ناخوشایند را همه ما هنگام بیماری‌های ویروسی سخت، تجربه کرده‌ایم که در بسیاری اوقات همراه با تهوع و استفراغ بوده است؛ البته به دنبال بیماری‌های ویروسی ایجاد مشکلات گوارشی در کودکان بسیار شایع‌تر است. خوشبختانه این نوع از فلج معده، موقتی و گذراست و شخص، بعد از بهبودی از بیماری کاملا حال طبیعی را پیدا خواهد کرد. از علل بسیار شایع فلج معده، داروها هستند. انواع داروهای مشتقات مورفین مثل تریاک ایجاد بی‌اشتهایی و سیری کاذب می‌کند. مصرف سیگار نیز چنین عارضه‌ای دارد. از جمله داروهای دیگر انواع آنتی‌هیستامین‌ها مثل دیفن‌هیدرامین، دیمن هیدرینات و سایر هم خانواده‌های این داروهاست که شل‌شدن معده را سبب می‌شود. در بین بیماری‌ها، دیابت سر دسته بیماری‌هایی است که بیماری عذاب‌آور فلج معده را ایجاد می‌کند. هر چه قند خون بالاتر باشد این عارضه نیز شدیدتر است و با کنترل قند خون، معده حرکاتش بهتر خواهد شد. این اختلال در واقع نوع دیگری از نوروپاتی (اختلال عصبی) دیابتی است. در صورتی که قندخون در یک دوره طولانی مدت در بیماری دیابت بالا بماند، عصب معده آسیب می بیند. در حقیقت قند خون بالا منجر به تغییرات شیمیایی در اعصاب و آسیب به عروق خونی که اکسیژن و مواد غذایی را به اعصاب حمل می‌کنند، می شود. فلج معده با سخت‌تر کردن کنترل قندخون، دیابت را بدتر می‌کند. وقتی غذا با تاخیر از معده وارد روده کوچک شده و جذب گردد، باعث افزایش سطح قندخون می‌گردد. درمان فلج معده فلج معده چه موقتی و به دنبال بیماری‌های ویروسی شایع یا داروها رخ دهد و چه این که به دنبال بیماری مزمن و دائمی مثل دیابت باشد، باید کنترل شود. خوردن غذاهایی با حجم کم، خوردن غذاهای آبکی و نرم و پرهیز از خوردن غذاهای چرب که مدت بیشتری در معده باقی می‌مانند، باعث بهبودی نسبی می‌شود. همچنین بهتر است از خوردن غذاهای دیرهضم و سنگین مثل آنهایی که دارای حبوبات است، پرهیز کرد. تحرک بدنی و پرهیز از نشستن و بخصوص دراز کشیدن یا خوابیدن بعد از غذا باعث بهتر شدن بیماری فلج معده می‌شود داروهای مختلفی هم برای این بیماری وجود دارد. متوکلوپرامید به صورت قطره، قرص و آمپول، یکی از قدیمی‌ترین و موثرترین داروها برای درمان بیماری فلج معده است که در دیابتی‌ها باید روزانه سه بار مصرف شود. داروی «اریترومایسین» که برای درمان ذات‌الریه استفاده می‌شود دارای خاصیت ایجاد حرکات معده است که می‌توان از شربت یا قرص آن برای درمان کم تحرکی معده استفاده کرد. داروی «دومپریدون» که در سال‌های اخیر وارد داروخانه‌های ایران شده است نیز هم خانواده‌ متوکلوپرامید است و می‌توان برای درمان این بیماری از آن استفاده کرد. البته باید به خاطر داشته باشید که هر نوع دارویی را باید با تجویز پزشک متخصص و تحت نظر وی مصرف کنید، نه به طور خودسرانه. روشی جدید برای درمان فلج معده در این روش با استفاده از تحریک الکتریکی معده می توان تاخیر تخلیه معده را در مبتلایان به فلج معده درمان کرد. دانشمندان دانشکده کک در دانشگاه کالیفرنیا جنوبی در لس آنجلس، 29 بیمار مبتلا به نوع ناتوان کننده این بیماری را که برای جراحی و خارج ساختن کامل معده به بیمارستان آمده بودند را مورد بررسی قرار دادند و دستگاه محرک معده با جریان الکتریکی در بدن آنها کاشته شد. این وسیله نشانه های بیماری را درمان می کند و بیمار بدون خارج ساختن معده می تواند دقیقا مانند یک فرد سالم از طریق دهان غذا بخورد. وزن بیمار افزایش می یابد، تعداد دفعات تخلیه معده افزایش یافته و زمان تخلیه معده کم می شود. این روش درمانی به راحتی می تواند جایگزین عمل جراحی خارج ساختن معده شود. باقی ماندن طولانی مدت غذا در معده، به دلیل خاصیت مخمری غذا می تواند مشکلاتی مانند رشد باکتری ها را بوجود آورد. از این روش می توان در افرادی که به درمان های دارویی پاسخ نمی دهند و بیمارانی که به دلیل اختلال فعالیت معده و فشار معده و درد ناشی از اتساع آن دچار اختلال ضربان قلب می شوند استفاده کرد. همچنین این روش درمانی جدید را می توان در بیمارانی که دچار عوارض بیماری هایی مانند سوء تغذیه هستند به کار گرفت. مشکلات ناشی از فلج معده باقی ماندن طولانی مدت غذا در معده، به دلیل خاصیت مخمری غذا می تواند مشکلاتی مانند رشد باکتری ها را بوجود آورد. همچنین ممکن است غذای باقیمانده به صورت توده‌های سفت به نام bezoar درآید که می‌تواند منجر به ایجاد تهوع، استفراغ و انسداد در معده شود. حتی ممکن است این توده‌های سفت مسیر غذا در روده باریک را مسدود کنند که در این حالت خطرناک می‌شود.

عوامل پوکی استخوان

پوکی استخوان عارضه متابولیکی استخوان است که در آن کاهش شدید توده استخوانی ایجاد می شود. مهم ترین عوامل پوکی استخوان عبارتند از: دخانیات و الکل : مصرف دخانیات شامل سیگار و قلیان موجب اختلال در جذب کلسیم و ساخت استخوان ، یائسگی زودرس، کاهش وزن و تخریب هورمون های جنسی می شود و به تسریع پوکی استخوان می انجامد. مصرف الکل نیز با کم کردن فعالیت سلول های سازنده استخوان موجب پوکی آن می شود. بی تحرکی: ورزش سبب افزایش رشد استخوان در کودکی و بلوغ می شود. ورزش متناسب با سن و به طور مستمر موجب افزایش تراکم استخوانی می شود.