بخوانید مطلبی در خصوص عفونت های بیماری دیابت و راه درمان آن را در دانشنامه سلامت دنبال کنید .
- تب بالاتر از ۱۰۱ درجه فارنهایت (۳۸/۳ سانتیگراد)
- تعریق یا لرز
- راش پوستی
- درد، تندردی ، قرمزی یا تورم
- زخم یا بریدگی‌هایی که بهبود نمی‌یابند.
- زخم قرمز، گرم یا حاوی ترشح
- گلودرد، احساس خراش در گلو یا درد به هنگام بلع
- سرفه مداوم، خشک یا مرطوبی که بیش از دو روز به طول بکشد
- ضایعات سفید به شکل Patch در دهان یا روی زبان شما
- تهوع، استفراغ یا اسهال
- علایم شبیه انفولانزا (لرز، درد، سردرد، خستگی) یا به طور معمول احساس
- خارش واژن
- اشکال در ادرار کردن، درد یا سوزش، احساس فوریت در ادرار و ادرار کردن به طور متناوب
- ادرار خونی، تیره و یا بد بو
آمارها نشان می‌دهد که در حدود ۱۸/۲ میلیون آمریکایی (۶/۳% از جمعیت) مبتلا به دیابت مستعد عفونت هستند. نزدیک به نیمی (۴۶%) از همه افراد مبتلا به دیابت حداقل یک بار بستری شدن در بیمارستان و یا بازدید سرپایی برای عفونت را داشته‌اند. بسیاری از عفونتهای فردی در افراد مبتلا به دیابت شایعتر هستند از جمله ذات‌الریه ناشی از میکروب‌های مشخص، عفونت کلیه ها، عفونتهای بافت نرم از جمله پای دیابتی، التهاب پلانتار نکروزان و مخاطی عفونت کاندیدا
التهاب و عفونت گوش خارجی
برخی دیگر به طور انحصاری در بیماران دیابتی رخ می‌دهد. عفونت مهاجم (بدخیم) التهاب گوش خارجی، موکورمایکوز رینوسربرال و کوله سیستیت و پیلونفریت امفیزماتو. بعضی از عفونت‌ها در نتیجه شدت افزایش در بیماران دیابتی رخ داده و با افزایش عوارض همراه است. داده‌ها از مطالعه‌ای که توسط Bertoni و همکاران انجام شده بود نشان می‌دهد که بزرگسالان مبتلا به دیابت در معرض خطر بیشتری برای مرگ و میر ناشی از عفونت هستند. عفونت باعث عوارض و مرگ و میر قابل توجهی در بیماران مبتلا به دیابت میشود. عفونت ممکن است اختلالات متابولیک را تسریع و برعکس اختلالات متابولیک دیابت ممکن است عفونت را تسهیل نماید. چند عامل عملکرد سیستم ایمنی بدن مربوط به این افزایش خطر است:
- عملکرد نوتروفیلها، کموتاکسی و فاگوسیتوز
- به خطر افتادن سیستم‌های آنتی اکسیدانی درگیر در فعالیت در قسمت باکتریوسیدال
این اختلالات توسط هیپرگلیسمی و اسیدمی تشدید می‌یابد.
عفونت سر و گردن
در منطقه سر و گردن عفونت با میزان بالای از عوارض و مرگ و میر همراه است. اوتیت میانی بدخیم وموکور مایکوزی رینوسربرال تقریباً به طور انحصاری در بیماران دیابتی دیده میشود.
اوتیت میانی مهاجم (بدخیم) عفونت نادر اما بالقوه تهدید کننده حیات است. تقریباً همیشه به دلیل پسودوموناس ائرژینوزا به آرامی از کانال‌های خارجی به مجاور بافت نرم، استخوان پشت گوش و استخوان تمپورال حمله و در نهایت در سرتاسر پایه جمجمه گسترش می‌یابد. لازم به ذکر است دوتیت میانی تهاجمی در درجه اول در بیماران مسن دیابتی که دیابت حتی تحت کنترل است رخ می‌دهد. بیماران سابقه چند هفته تا ماهها از درد شدید، اتوره، از دست دادن شنوایی، سلولیت شدید یا ادم کانال را گزارش می‌دهند. تعداد گلبولهای سفید خون می‌تواند طبیعی باشد ولی میزان ESR بالاست. مطالعات CTو MRI برای شناسایی میزان درگیری استخوان و بافت نرم ضروری است. CT تخریب استخوانی قاعده جمجمه را نشان می‌دهد در مواردی که پیشرفته دبریدمان جراحی یک بخش ضروری از درمان است.آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدیanti pseudomonal مانند کینولون ها باید آغاز گردد.موکورمایکوز دینوسربرال عفونتهای قارچی تهدید کننده حیات اغلب بعلت Absidiu Rhizopes و گونه Mucor ایجاد میشود. احساس کسالت و تب در صورت یا چشم و گرفتگی بینی ممکن است وجود داشته باشد. Eschars سیاه و سفید داخل بینی ممکن است در معاینه یافت شود که با نمونه برداری پاتولوژی تشخیص داده میشود.
درمان شامل دبریدمان جراحی سینوس درگیر و درمان داخل وریدی طولانی مدت با آمفوتریسین B است. در صورت تشخیص، میزان بقا حدود ۲۰% است.
عفونت ریوی
به طور کلی هرگونه عفونت تنفسی در بیماران دیابتی با افزایش مرگ و میر همراه است. در افراد دیابتی ۴ برابر بیشتر احتمال مرگ ناشی از پنومونی نسبت به افراد غیردیابتی وجود دارد.
بعضی عفونتهای خاص نظیر عفونت استافیلوکوک اورائوس و ارگانیسم های گرم منفی مکرر در دیابت وجود دارد. بر اساس یک مطالعه تا ۳۰% از بیماران دیابتی ناقل بینی استاف اورئوس بوده‌اند. بر اساس میزان بالای ناقل بینی، افراد دیابتی درافزایش خطر ابتلا به پنومونی استافیلوکوک اورئوس قرار دارند. درگیری با ارگانیسم‌های شایع تر مانند استرپتوکوک و انفولانزا با افزایش عوارض و مرگ و میر همراه است. در بیماران دیابتی واکسیناسیون منظم علیه پنوموکوک و انفولانزا برای تمام بیماران توصیه میشود.
عفونت ادراری تناسلی
باکتریوری بدون علامت (وجود باکتری در ادرار) تعریف شده ۳ برابر بیشتر در میان افراد دیابتی نسبت به افراد غیر دیابتی شایعتر است. با این حال دیابت نشانه‌ای برای غربالگری برای درمان باکتریوری بدون علامت نمی‌باشد. نشانه و علایم التهاب مثانه در بیمار دیابتی مشابه بیماران غیردیابتی می‌باشد. با این حال به دلیل شیوع بالای عفونت مجاری ادراری( UTT) فوقانی غیر قابل تصور در افراد دیابتیک توصیه به در نظر گرفتن درمان ۷ تا۱۴ روزه با آنتی‌بیوتیک میشود. علاوه بر این با توجه به تخلیه ناقص مثانه همراه با سیستیت و التهاب مثانه و غلظت کاندیدا البیکانس نیز ممکن است دیده شود. سیستیت امفیزماتو یک عارضه نادر است که مشخصه آن وجود گاز در دیواره مثانه، هماچوری gross و پنوماتوری (هوا درادرار) و درد مزمن شکم می‌باشد و اغلب به درمان با آنتی بیوتیک وریدی پاسخ می‌دهد.
پیلونفریت امفیزماتو تغریباً به طور انحصاری عفونت بیماران دیابتی بوده و پیش آگهی بسیار بدی دارد. در ۶۰% موارد توده در ناحیه پهلو که می‌تواند همراه با کرپتیاسیون باشد، دیده میشود. تشخیص با وجود گاز در بافت کلیه است که بخوبی در CT نشان داده میشود. درمان شامل شروع سریع اقدامات حمایتی و آنتی بیوتیک داخل وریدی می‌باشد. میزان مرگ و میر کلی۰ ۳% است. نفرکتومی درمان انتخابی در بسیاری از بیماران است.
عفونت شکم
اگرچه احتمالاً کوله سیستیت (عفونت کیسه صفرا) در دیابتی‌ها نسبت به جمعیت عادی جامعه شایعتر نیست اما عفونتهای شدید و کشنده بخصوص همراه با ارگانیسم‌های تشکیل دهنده گاز (با سیل‌های گرم منفی و بی‌هوازی) بسیار شایعتر است. تظاهرات بالینی اولیه مشابه کسانی که کوله سیستیت حاد بواسطه سنگهای صفراوی دارند در ۵۰% بیماران وجود دارد. کریپتوس در معاینه شکم ممکن است وجود داشته باشد اما علایم بالینی پرتیونیت ممکن است غایب باشد. حتی با کوله سیستکتومی و آنتی بیوتیک وسیع الطیف این عفونت بدخیم با گانگرن و سوراخ شدن همراه بوده و مرگ و میر ۱۵% می‌باشد.
پوست و عفونت بافت نرم
بنظر می‌رسد در بیماران دیابتی عفونتهای پوستی اغلب نسبت به همتایان غیر دیابتی شایعتر است. نوروپاتی حسی، بیماری عروقی اترواسکلروتیک و قند خون بالا بیماران دیابتی را به عفونتهای پوست و عفونتهای بافت نرم مستعد می‌کند.
سطح گلوکز خون بیش از ۲۵۰ میلی گرم در دسی لیتر به طور واضحی، خطر ابتلا بیمار به عفونت بافت نرم را افزایش می‌دهد. سایر عوامل خطر گسترش سلولیت شامل: سابقه سلولیت، ادم، بیماری عروق محیطی، تینه‌آ (ضایعات قارچی) و پوست خشک می‌باشد. جرم‌های غالب استرتپوکوک گروه A و استاف اورئوس می‌باشد.
افزایش میزان استاف اورئومی مقاوم به متی‌سیلین در افراد دیابتی وجود دارد. ارزیابی‌ها نشان داده است که ۷۷% از عفونتهای پوست یا بافت نرم مقاوم به متی‌سیلین بوده‌اند که در ۱۹% موارد دیابت عامل این بوده است.
درمان آنتی بیوتیکی سرپایی سلولیت بواسطه استاف اورئوس حساس به متی‌سیلین (MSSA) شامل دی‌گلوکزاسیلین یا سفالیکسیم می‌باشد. با اینحال چون این آنتی بیوتیک‌ها CA-MRSA را پوشش نمی‌دهند، استفاده از داکسی سیکلین یا کوتریموکسازول لازم می‌باشد. یک راه برای ارزیابی اثر بخشی درمان این بیماری این است که یک خط در اطراف منطقه سلولیت کشیده و در طول زمان مشاهده کرد که عفونت به چه میزان در حال گسترش یا کاهش است. فاشئیت نکروزان یک عفونت عمیق و تهدید کننده حمایت بافت زیرجلدی با تخریب تدریجی چربی و عضله است. خطر این عفونت در دیابت، الکلسیم و اعتیاد به مواد مخدر تزریقی افزایش می‌یابد. در ۹۰% موارد توسط بیهوازی‌ها ویک یا بیشتری از هوازی‌های اختیاری و ۱۰% موارد در همراهی با گاز با یا بدون همراهی استاف اورئوس ایجاد میشود. علایم بالینی شامل درد خارج از نسبت یاخته‌های پوستی و بی حسی پوست منطقه درگیر می‌باشد. تغییر شکل متمایل به بنفش و ارغوانی پوست که بتدریج تبدیل به وزیکول‌وبول میشود. کرپتیوس در نیمی از موارد دیده میشود. گاز در بافت نرم در رادیوگرافی یا CT دیده میشود. درمان دبریدمان جراحی تهاجمی به علاوه آنتی بیوتیک وسیع الطیف وریدی لازم است.
عفونت پای دیابتی
شایع‌ترین عفونت بافت نرم مرتبط با دیابت است و نوروپاتی محیطی وابسته به بیماری و بیماری عروق محیطی نقش مهمی در عارضه دیابت به عهده دارد. عوارض جدی‌تر عبارتند از : استومیلیت قطع عضو یا مرگ. عفونت پس از یک ترومای کوچک آغاز شده و ممکن است به سلولیت نکروز بافت نرم و گسترش به استخوان پیشرفت نماید. جستجوی زخم برای تعیین عمق زخم بسیار مهم است (استخوان قابل لمس قویاً استئومیلیت را مطرح می‌کند). مهم است که وجود یک سیوس را تعیین کرده و از آن کشت تهیه نمود. ارگانیسم‌های مسئول شامل گروه A، استاف اورئوس همچنین کوکسی هوازی گرم مثبت، با سیل گرم منفی و بی هوازیها می‌باشد. درمان سرپایی زخم‌های پا شامل دبریدمان بافت نکروتیک و شروع آنتی بیوتیک‌هایی نظیر دی گلوکزاسیلین، سفالکسین، Auganentin(کوآموکسی کلاو) و کلینداماسین برای (CA-MRSA) می‌باشد. درموارد متوسط تا شدید سلولیت که اندام تحت خطر می‌باشد بیمار می‌بایست بستری شده و درمان آنتی بیوتیک وسیع الطیف و مداخله جراحی انجام شود.
پیشگیری از زخم پا شامل یک رویکرد تیمی و چند متخصصی است. مراقبت روزانه پا شامل آموزش بیمار، عادات مناسب مراقبت از پا نظیر محافظت از کفش و کاهش فشار می‌بایست در هر مراجعه به مطب بررسی گردد. در بسیاری از عفونتهای وابسته به دیابت، کنترل قند خون نقش مهمی ایفا می‌کند.
اقدامات برای جلوگیری از عفونت دربیماران دیابتی باید هر لحظه درنظر گرفته شود و هر زمانی که عفونت رخ می‌دهد الگوی مقاومت باید در نظر گرفته شود.
توجه کنید : عفونت در افراد مبتلا به دیابت قابل درمان است به راحتی در نتیجه باید عفونت را هر چه زودتر شناسایی کرد .
