عوارض مصرف داروهای کاهنده کلسترول در خون

برخی داروها برای کاهش کلسترول موجود در بدن افراد تجویز می شوند که اثرات و پیامدهای ناخوشایندی مانند کاهش مقاومت بدن در برابر ویروس آنفلوانزا با خود به همراه دارد بهتر است در زمینه مصرف این داروها بیشتر دقت کنید

تحقیقات جدید نشان می‌دهد داروهای کاهنده کلسترول خون آنتی بادی‌های آنفلوآنزا را در سالمندان بعد از تزریق واکسن کاهش می‌دهند.

 اگرچه در مورد این نقش استاتین ها ادعاهای جدیدی مطرح شده ولی به گفته کارشناسان باید تحقیقات بیشتری برای درک بهتر این موضوع انجام شود.

در حالی که استاتین ها می‌توانند خطر ابتلا به مشکلات قلبی ناشی از انسداد سرخرگها را کاهش دهند، برخی تحقیقات نشان داده است که این دسته داروها می‌تواند منجر به دردهای عضلانی، آسیب‌های کبدی و از دست دادن حافظه هم بشود.

در مطالعات جدید سطح آنتی بادی بدن 7 هزار زن و مرد بالای 65 سال که تحت درمان با استاتین ها بودند، بعد از تزریق واکسن آنفلوآنزا اندازه گیری شد و محققان متوجه شدند این میزان در این افراد 38 درصد کمتر از کسانی بود که از استاتین ها استفاده نمی‌کردند.

everydayhealth

داروی پنی سیلین و این تصورات رایج

برخی افراد تصور می کنند با تزریق آمپول پنی سیلین بدنشان واکنش آلرزیک نشان خواهد داد و در این زمینه با حساسیت های مختلفی روبه رو خواهند شد در صورتی که این موارد به صورت نادر و در افراد خاصی بروز خواهند داد

 یک مطالعه کوچک نشان می‌دهد بسیاری از افرادی که گفته شده واکنش‌های آلرژیک به پنی سیلین نشان می‌دهند، ممکن است به راحتی قادر به تحمل این دارو باشند.

بسیاری از این افراد با این باور که به پنی سیلین حساسیت دارند، بدون این که تحت تست آن قرار بگیرند هرگز اقدام به تزریق آن نمی‌کنند.

محققان سوابق پزشکی 15 نفر از کسانی که تحت درمانهای وریدی چندین باره با پنی سیلین قرار گرفته بودند، را مورد بررسی قرار دادند؛ افرادی که معتقد بودند به پنی سیلین حساسیت دارند.

این مطالعه و نتایج آن در نشست سالانه کالج آمریکایی آسم، آلرژی و ایمونولوژی ارائه شده است. نتیجه مطالعه این بود که هیچ گونه واکنش‌های دارویی ناخواسته و یا شواهدی از عود حساسیت به پنی سیلین از قبیل کهیر, تورم لب , بثورات جلدی, در افراد وجود نداشت.

webmd

آیا واکسن آنفولانزا سبب بوجود آمدن اختلال نارکولپسی می شود ؟

اختلال نارکولپسی یک اختلال عصبی است که  خواب و بیداری فرد را تحت تاثیر قرار میدهد . افراد بیشتر اوقات روز خود را در خواب می گذرانند  و ممکن است در زندگانه روزانه دچار مشکلاتی شوند اکنون ببینیم این اختلال با با وامسن آنفولانزا چه ارتباطی می تواند داشته باشد  این آخرین دستاورد بدست امده پژوهشگران است که  خلاصه ای از آن را می خوانیم

خطر بروز حمله‌ی خواب در بچه‌هایی که در شمال اروپا زندگی می‌کنند و در سال ۲۰۰۹ به خاطر آنفولانزای شایع خوکی واکسن زدند، بیشتر دیده شد. تماس با خود آنفولانزای خوکی هم می‌تواند منجر به بروز این اختلال شود؛ بعد از این بیماری شایع، کشور چین متوجه شد که میزان رشد حمله‌ی خواب در بچه‌هایی که واکسن آنفولانزا نزده بودند ۴ برابر بیشتر بوده است.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد بین این دو مسئله ارتباطی وجود دارد: بخشی از پروتئین سطحی در این ویروس فراگیر بسیار شبیه قسمتی از پروتئین مغزی است که به بیدار ماندن فرد کمک می‌کند. وقتی سیستم ایمنی فرد یاد می‌گیرد تا ویروس را شناسایی کرده و با آن بجنگد، در این حالت پروتئین مغز را با یک پروتئین مهاجم اشتباه می‌گیرد. این کشف باعث می‌شود که واکسن آنفولانزا ایمن‌تر بوده و از طرفی حمله‌ی خواب را به نخستین بیماری خودایمنی تبدیل کند.
از بین رفتن نرون‌ها
حمله‌ی خواب زمانی تشدید می‌شود که سیستم ایمنی بدن حدود ۷۰ هزار نرون را در بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس از بین می‌برد. همانطور که می‌دانید این بخش هیپوکریتین تولید می‌کند. هیپوکریتین نوعی انتقال‌‌دهنده‌ی عصبی است که سیگنال‌های «بیداری» را به سایر بخش‌های مغز می‌فرستد. اینکه پاندرمیکس (واکسن آنفولانزا) چطور در این روند دخالت می‌کند هنوز مشخص نیست. برای مشخص شدن دقیق ارتباط بین این واکسن و حمله‌ی خواب، دکتر امانوئل میگنوت از دانشگاه استنفورد کوشید تا فعالیت سلول‌های CD4 –بخشی از سیستم ایمنی- را در بچه‌هایی که در سال ۲۰۰۹ به خاطر شیوع آنفولانزا، واکسن زده بودند مورد بررسی قرار دهد. او ۳۰ بچه‌ای که دچار حمل‌هی خواب می‌شدند و خواهر یا برادرانشان که آنها هم واکسن زده بودند اما دچار حمله‌ی‌ خواب نمی‌شدند مورد آزمایش قرار دادند.
او به این نتیجه رسید بچه‌هایی که دچار حمله‌ی خواب می‌شوند سلول‌های CD4 آنها به گونه‌ای بود که هم نسبت به هیپوکریتین واکنش نشان می‌داد، و هم نسبت به پروتئین سطحی HA که مختص ویروس آنفولانزا بود. این نتایج نشان داد CD4 های بچه‌هایی که دچار حمله‌ی خواب نشدند، نسبت به این دو پروتئین واکنشی نشان نمی‌دهد.

منبع : http://www.alodoctor.ir

آسانتریین شیوه برای درمان هیپوگلایسمی شدید

اسپری بینی جدید  از بیماران دیابتی  مراقبت میکند  و باعث می شودکه شخص به دلیل افت قند خون دچار گیجی و منگی ناخود آگاه نشود  اکنون در ادامه مطلب در این باره توضیحات بیشتری میدهیم

بر اساس یک تحقیق جدید، این اسپری بینی جدید می تواند درمان موثرتری برای مقابله با هیپوگلایسمی شدید باشد. این اسپری بینی تقریباً به اندازه ی تزریق گلوکاگون در درمان هیپوگلایسمی شدید موثر است ، با وجود داشتن تأثیری یکسان، استفاده از اسپری بینی به  مراتب آسان تر از تزریق گلوکاگون است.

دکتر Grunbergerازدانشگاه Wayneدردیترویت و رئیس انجمن متخصصان غدد می گوید: این اسپری بینی چیزی است که سالها مردم به آن نیاز داشتند تنها زمان لازم است تا این اسپری دربازار جای خود را باز کند.

هیپوگلایسمی خفیف یا متوسط توسط خود بیمار قابل درمان است. بیمار به سادگی مقداری نوشیدنی حاوی شکر یا قرصهای گلوکز را استفاده کرده و قند خون خود را به حالت قبل برمی گرداند اما در هیپوگلایسمی شدید بیمار نیاز به  کمک افراد دیگر دارد، این نوع هیپوگلایسمی با سرگیجه ی شدید، استفراغ و حتی  بی هوشی همراه است.

 گاهی اوقات فرد در شرایط هیپوگلایسمی به اندازه ی کافی توان دارد که به مداوای خود بپردازد با این حال غالباً درشرایط هیپوگلایسمی شدید، استفاده از گلوکاگون تنها راه درمان است.

دراین شرایط لازم است فرد ویال گلوکاگون را به دست گرفته و به آن آب بیافزاید و آنرا تکان دهد و سپس به ماهیچه تزریق کند. اما این کار زمانیکه فرد بی هوش است باید توسط افراد دیگر انجام شود، در حالیکه اسپری بینی می تواند به راحتی توسط یک ناظر یا اعضای خانواده ی بیمار استفاده شود و اگر این کار بسرعت انجام شود حتی خود بیمار نیز قادر به استفاده از آن می باشد.

در این تحقیق از 75 فرد بزرگسال که به دیابت نوع 1 مبتلا بودند، ثبت نام شد. همه ی افراد شرکت کننده  دو بار هیپوگلایسمی را تجربه  کردند. اولین بار، هیپوگلایسمی با تزریق گلوکاگون درمان شد و برای بار دوم درمان بوسیله ی اسپری  بینی صورت  گرفت.

 تزریقات 100 درصد موثر بودند و استفاده از اسپری بینی در 99درصد موارد موفقیت آمیز بود. البته در استفاده از اسپری بینی بهبود فرد با گذشت زمان بیشتری حاصل می شود(به طور متوسط 16 دقیقه درمقایسه  با تزریق گلوکاگون  که 13 دقیقه  بطول می انجامد) اما در تزریق گلوکاگون زمان بیشتری صرف آماده  سازی و تزریق می شود.

در مطالعه ی قبلی نشان داده شد که بین 16 تا26  ثانیه زمان برای استفاده از اسپری گلوکاگون صرف می شود درحالیکه تزریق گلوکاگون  1.9تا 2.4دقیقه، بسته به تجربه و آموزش فرد تزریق کننده، زمان می برد. اگر چه زمان عملکرد گلوکاگون اسپری شده در بینی با تاخیر همراه است، اما از نظر بالینی معنی دار نیست.

 دکتر Adimoolamاستادیار غدد و دیابت در دانشکده ی پزشکی Icahnدرنیویورک درمورد اثر تأخیری اسپری گلوکاگون  ابزار نگرانی میکند و می گوید: ما واقعاً نمی دانیم این تأخیر از نظر بالینی مسئله ساز است یا خیر، زمانی که فرد دچار تشنج شده و آگاهی خود  را از دست می دهد، ممکن است  حوادث فاجعه باری  بوقوع بپیوندد بنابراین سخت  می توان در مورد  این تأخیر اظهار نظر کرد.

دکتر Adimoolamمی گوید: این تحقیق تمام  گروه های سنی را دربر نمی گیرد و بر روی گروه سنی خاصی تمرکز شده است، من تصور می کنم استفاده از اسپری گلوکاگون درافراد مسن تر که در معرض خطر بیشتری برای هیپوگلایسمی مرتبط با انسولین هستند، باید ارزیابی شود.

از جمله عوارض جانبی اسپری گلوکاگون می توان به سرد  درد و ناراحتی در ناحیه ی صورت و در یک سوم از شرکت کنندگان به حالت تهوع، اشاره  کرد.

 درحال حاضر، زمان عرضه ی محصول  به بازار مشخص نشده است  اما شرکت  Eli Lillyحق تولید  این اسپری را خریداری  کرده و در آینده  آنرا  به بازار عرضه خواهد کرد.

 نتایج این تحقیق درمجله ی Diabetes Careمنتشر گردید.

منبع : diabetestma.org