هیپوکسی در آزمایشگاه نورموباریک

آزمایشگاه نورموباریک، حالت چادری است که فشار هوا و مقدار اکسیژن رو مانند ارتفاعات و شرایط هیپوکسی تنظیم می کنند جهت انجام آزمایشات، تحقیقات و تمرین های مختلف. در این آزمایشگاه، محیطی با فشار هوای مشابه مناطق مرتفع ساخته شده است تا آزمایشات و تمرین هایی که در شرایط مناطق مرتفع باید صورت بگیرد، انجام شود.

شیوه های ایجاد فشار هیپوکسی هنگام اجرای فعالیت ورزشی:

الف) تنفس گازهای هیپوکسی آماده

ب) استفاده از روش های تصفیه اکسیژن یا رقیق سازی نیتروژن برای پایین آوردن محتوای اکسیژن استنشاقی.

بررسی مدل تمرینی اقامت در ارتفاع، تمرین در مناطق پست

لوین و جیم استری – گوندرسن (1997) برای به حداکثر رساندن سازگاریهای فیزیولوژیکی ناشی از قرار گیری در معرض هیپوکسی و در عین حال به حداقل رساندن افت ظرفیت ورزشی که معمولا در ارتفاع مشاهده می شود، مدل تمرینی اقامت در ارتفاع، تمرین در مناطق پست را پیشنهاد کردند. در این مدل تمرینی ورزشکاران هنگام استراحت و خواب هیپوکسی غیر فعالی را روزانه حدود 8 تا 10 ساعت در ارتفاع بین 2000 تا 2700 متری تجربه می کنند تا سازگاری های غیر هماتولوژیکی و اریتروپوئیتی ایجاد شود. تمرین منظم در نواحی اجرا می شود که تا حد ممکن در سطح دریا یا نزدیک بدان، معمولا کمتر از 1000 متر باشد.

در مطالعه ای که بر روی 13 دونده زن و مرد انجام شد، ارتباط قوی بین بهبود پاسخ هماتوپوئیتی و نهایتا بهبود VO2MAX و عملکرد ورزشی گزارش شد. به ویژه اینکه, جرم سلول قرمز خون، هموگلوبین و VO2MAX روی دستگاه نوارگردان همگی بعد از دوره تمرین در ارتفاع افزایش یافتند. در حالی که در گروه کنترل در متغیرهای اشاره شده یا مدت زمان دوی 500 متری هیچ تغییری مشاهده نشد. در گروه اقامت در ارتفاع، تمرین در مناطق پست (LHTL) مدت زمان دوی 500 متر طی 3 روز بعد از بازگشت از ارتفاع به طور متوسط حدود 13/4 ثانیه بهبود یافت و این بهبود در آزمون های مداومی که در فواصل هفتگی یا سه هفته بعد از بازگشت از ارتفاع به عمل آمده بود، حفظ شد.

خلاصه یافته های مطالعات در مورد هایپراکسی

در این بخش به بیان خلاصه یافته های مطالعات در مورد هایپراکسی می پردازیم. در بخش های دیگر در مورد هایپراکسی صحبت شده است. اگر می خواهید بیشتر در مورد هایپراکسی و مطالب مرتبط با آن بخوانید در مجله پزشکی دکتر سلام در بخش جستجو کلمه هایپراکسی را تایپ و جستجو کنید.

1- افزایش 5 درصدی بازده توان و فعالیت ENG در محیط های هایپراکسی

2- عدم تغییر معنی دار در RPE، HR و لاکتات

3- افزایش 8/1 درصدی توان در همان HR برای حفظ HR معادل 80 درصد VO2MAX در محیط هایپراکسی

4- افزایش مدت زمان تحمل در شدت 90 درصد VO2MAX در محیط هایپراکسی

5- افزایش غیرمعنی دار VO2MAX در محیط هایپراکسی

6- افزایش مشابه مدت زمان تحمل در شدت 90 درصد VO2MAX در محیط هایپراکسی و نورموکسی

7- کاهش گلیکوژنولیز عضلانی

8- کاهش انباشت لاکتات

9- عدم تغییر معنی دار در فعالیت در فعالیت پیروات دهیدروژناز

10- افزایش برونده توان بیشینه در محیط هایپراکسی

11- افزایش VO2MAX پا در محیط هایپراکسی

تقسیم بندی انواع استخوان بر اساس جنس

استخوان ها بر اساس جنس به استخوان های متراکم و اسفنجی تقسیم بندی می شوند. که می توان بر حسب جنس استخوان ها را به متراکم و اسفنجی دسته بندی کرد و تفاوت آن ها را در جنس تشخیص داد. در این بخش به تعریف کوتاه هریک می پردازیم تا بهتر با آن ها آشنا شوید.

متراکم:

دارای یک حفره مرکزی به نام مغز استخوان که با اندوستئوم پوشیده شده است و در پیرا مون آن پرده ضریع قرار دارد. بین پرده ضریع و مغز استخوان سیستم هاورس وجود دارد.
اسفنجی:

دارای حفره های کوچک و بزرگ و سیستم هاورس ناقص هستند، پیرامون استخوان اسفنجی لایه ای از استخوان متراکم وجود دارد.